طلاق

طلاق

 

دیو جدایی و اندوه

بر روی خانۀ ما گرده می فشاند

آنگاه

            کلالۀ این خشم بی دلیل

پر شد ز دانه های زرد تنفر

دیگر گیاه غربت و دوری به گُل نشست

بی آن که با تو بگویم

                        بدرود

بی آن که بشنوم

                        خداحافظ

آری تو خواستی
من نیز

            بی آن که چاره ای بیاندیشم

گفتم برو

دیگر نه من، نه تو

هیهات از آن همه ساعات شاد و گرم

افسوس از آن لحظات پر از تپش

اینک درخت جدایی

پر شاخه و تناور و سرگش

بنشسته در میانه و خشم تو همچو نهر

                                                سیراب می کند

تا میوه های تلخ تنفر را

            در کا م های ما که در عطش عشق یکدگر

                                                            همچون تن کویر

                                                                        خشکند و چاک چاک

                                                                                                بنشانَد و ز عشق نمانَد دگر به جای

آری که گسترۀ قلب ما کنون

چون بستری گشاده

                        خشم و جدایی اندوهبار را

بر خواهش هوس انگیز خواب عشق

با یکدگر

            اغوا می کنند

تا شاید این وصال

نوباوه ای به نام تنفر را

                        در خانه های دل ما

                                                سرگرم جست و خیز کودکانه نماید

                                                                                                ولی محال

آن سرخ گل

            که دست تو روزی

در شوره زار سینۀ این خسته دل نشاند

وان را

            یکصد و هشتاد بار صبح و شام

سیراب کرد و نوازش

                        گل گفت و گل شنید

اینک هزار نوگل زیبا شده است و باز

گل دانه های عشق را

در کشتزاری

            به وسعت آن پهن دشت خشک

می کارد و هنوز

                        این باغ باغِ عشق

                                                واین دل سرای توست